W pracy z pacjentem wykorzystujemy nowoczesne metody fizjoterapii m.in. techniki tkanek miękkich oraz techniki osteopatyczne. Osteopatia jest rozbudowanym systemem leczenia manualnego, który nieustannie się rozwija i ewoluuje. Jej twórcą jest Andrew Taylor Still – lekarz medycyny praktykujący w XIX w. w USA, który rozczarowany nieskutecznością ówczesnych metod terapii, stworzył koncepcję leczenia człowieka jako całości. W 1874 r. ogłosił on światu tezy medycyny osteopatycznej opartej na następujących założeniach:
1. ciało jest całością,
2. struktura i funkcja są wzajemnie sprzężone,
3. ciało ma stałą tendencję do samoleczenia.
W praktyce oznacza to, że wszystkie układy naszego ciała mają na siebie wzajemny wpływ i dysfunkcja jednego lub więcej układów (mięśniowo-szkieletowego, trzewnego, nerwowego, krwionośnego lub aspektów psychicznych) może spowodować lub wpłynąć na zaburzenia czynnościowe w innych układach ciała. Ludzkie ciało ma zdolności do regeneracji (samoleczenia), więc należy przywrócić odpowiednie warunki w organizmie, które umożliwią osiągnięcie równowagi czynnościowej. Osteopatia z powodzeniem współpracuje z leczeniem klasycznym i chirurgicznym, wspomagając zastosowane leczenie farmakologiczne czy chirurgiczne poprzez czuwanie nad jakością ruchu tkanek chorego organizmu i stymulując jego procesy naprawcze organizmu. Prewencyjna rola osteopatii polega na niedopuszczeniu do utrwalania się zmian ruchomości tkankowej będących wynikiem urazów, przebytych chorób czy powtarzających się złych nawyków ruchowych i/lub higienicznych. Tkanki w dobrej kondycji są bardziej odporne na urazy, infekcje i zapewniają prawidłowe funkcjonowanie niezbędne w utrzymaniu homeostazy.
Wykorzystywane w pracy z pacjentem wspomniane techniki tkanek miękkich pochodzą z autorskiego programu dr Jarosława Ciechomskiego, D. O., wykorzystującego szereg sposobów diagnozowania i leczenia tkanek miękkich zawartych w różnych metodach, starając się połączyć wiele aspektów terapeutycznych, rzadko traktujących problem dysfunkcji tkanek miękkich całościowo. Diagnozowanie zaburzeń w obrębie więzadeł, ścięgien, powięzi oraz mięśni oparte jest w przeważającej części na badaniu funkcjonalnym, ze szczególnym podkreśleniem dysbalansu mięśniowego. Leczenie oparte jest na następujących metodach: Techniki Energizacji Mięśni (poizometryczna relaksacja, hamowanie zwrotne, izolityczny skurcz ekscentryczny i inne), Mięśniowo-Powięziowe Rozluźnianie, Technika Aktywnego Rozluźniania, Trening Głębokiej Stabilizacji, Terapia Punktów Spustowych (kompresja ischemiczna, Pozycyjne Rozluźnianie i inne). Praktyczne umiejętności oparte są w oparciu o techniki autorów takich jak: K. Lewit, J. Travel, D. Simons, L. Chaitow, Sh. Sahrmann, F. Kendall, J. Janda, R. Cantu, A. Grodin, Sh. Giammetteo, J Cyriax, O. Evjenth, Fr Mitchel i innych.
Indywidualna praca z pacjentem opiera się na wstępnej ocenie stanu zdrowia pacjenta, zapoznaniu się z jego problemem oraz ustaleniu wspólnych celów terapii. Na podstawie diagnostyki opartej o badanie funkcjonalne, manualne oraz przedstawioną dokumentację medyczną zaproponujemy najodpowiedniejszą formę terapii.
Ponadto w swojej ofercie posiadamy także standardowe formy kinezyterapii, takie jak: ćwiczenia w odciążeniu, ćwiczenia bierne i czynno-bierne, ćwiczenia na przyrządach a także pokaz i naukę ćwiczeń.